De laatste dag Java - 29 juli

De laatste dag Java - 29 juli

Tja, wat moet ik schrijven over Java ….. Java was vooral veel. Veel vriendelijke en vrolijke mensen - scholen - moskeeën - brommers - fietsen - wegen - auto’s - smog - afval - plantages - rijst - eten - ijsjes - dorpen - markten - vogeltjes - hanen - ………...

Veel van alles, veel prikkels, altijd iets te zien, nooit stil. Rust hadden we alleen als we ons terugtrokken in de hotelkamer. Maar ook dan was het nooit lang stil, want alle moskeeën hebben luidsprekers die allemaal heel goed werken.

We hebben weinig andere toeristen gezien. Die zijn we alleen tegenkomen op de luchthaven in Yogyakarta, in Malang en vandaag bij de Ijen vulkaan. Ik denk dat wij Java echt hebben beleefd. Wij zijn niet naar de bekende bezienswaardigheden geweest. Die hebben we in 1990 met Gerry & Rick bekeken. We zijn gewoon gaan fietsen en hebben bijna 700 kilometer meegedaan en mee gereden met de Javanen. En dat was erg leuk. Ook vermoeiend, vooral op de 2 dagen dat we last hebben gehad van onze maag en darmen. Als je niet fit bent, is Java echt teveel. Wim voelde zich 1 dag zo belabberd, dat we na 25 kilometer fietsen een busje hebben gecharterd en ons 20 kilometer verder naar een goed hotel in de volgende stad hebben laten brengen.

Tot en met eergisteren hebben we in Java iedere dag gefietst en iedere nacht ergens anders geslapen. We hadden onze slaapplekken nooit van tevoren geregeld. Altijd spannend waar we terecht zouden komen. Dat was ook zeer verschillend, van een luxe hotel met airco, föhn en zeepjes tot een klein kamertje waar we blij waren met onze lakenzakken en klamboe.

Het hoogtepunt van Java hadden we vandaag, letterlijk en figuurlijk. We zijn naar de Ijen vulkaan geweest. We zijn vannacht om 1.00 uur opgehaald bij ons hotel, hebben in het donker de vulkaan beklommen en zijn afgedaald in de krater van de Ijen vulkaan. Daar zie je blauwe vlammen (blauw vuur), doordat de zwaveldampen van de vulkaan ontbranden als ze in contact komen met zuurstof. Magisch!

Toen het licht werd zagen we het grote blauwe meer in de krater. Dit meer, met een diameter van een kilometer, is een van de zuurste meren op aarde. Langs de rand van het meer liggen een aantal zwavelmijnen. Door emaillen pijpen borrelt vloeibaar rood kokend zwavel op de grond. De mijnwerkers scheppen dat op, laten het afkoelen tot grote gele brokken en dragen die in rieten manden op de schouder naar beneden. Het ziet eruit als piepschuim, maar de manden wegen gemiddeld 90 kilogram werd ons verteld.

Ger en Rick, hier hadden jullie bij moeten zijn! Dan zouden wij nu ook foto’s van het blauwe vuur hebben. Dat is met onze camera niet gelukt.

Vanmiddag hebben we aan het zwembad van ons luxe hotel gelegen. En morgen gaan we helemaal uitgerust naar Bali.