Noord Spanje- 28 september t/m 10 oktober

Noord Spanje- 28 september t/m 10 oktober

Zaterdag 28 september gaan we de Pyreneeën in, de grens over naar Spanje. De grens is op de top, op 715 meter. Appeltje eitje, als je het vergelijkt met de bergen die ons nog te wachten staan. Op de top staat geen grenspaal of bord “Bienvenido a España’. Er staat alleen een herinneringsmonument voor de Spaanse Burgeroorlog (17 juli 1936 - 1 april 1939), waarna de dictatuur van Franco begon. We fietsen naar Figueras. Daar is geen camping, dus rijden we door tot we ergens een goede (wild)kampeerplek tegenkomen. Zondag 29 september rijden we naar Girona. We weten dat daar een camping is. Daar willen we een dag blijven om de stad te bekijken. Als we bij de camping aankomen, blijkt deze ook gesloten te zijn. De vriendelijke mevrouw van de camping vindt het goed dat we onze tent ergens opzetten, maar het sanitair kunnen we niet gebruiken. We kunnen de (koude) douche naast het zwembad gebruiken. Het zwembad niet, dat is gevuld met vuil, groen water. 

De hond van de camping komt s’avonds gezellig bij ons op bezoek. Als hij weer vertrekt, pakt hij snel de knijper waarmee wij een pan vastpakken en rent weg met de ‘pannenknijper’ in zijn bek. Wij rennen er nog achteraan, maar hond & pannenknijper zijn nergens meer te vinden.

De volgende dag kijkt Wim de fietsen goed na en ik zet alle foto’s op onze chromebook. Girona is een mooie en gezellige stad, met een indrukwekkende kathedraal. We besluiten nog een dag langer te blijven. Als ik naar het huis van de camping-mevrouw loop om te vragen of dat goed is, zie ik naast het hondenhok onze ‘pannenknijper’ liggen :-). 

Woensdag 2 oktober vertrekken we uit Girona. De eerste kilometers rijden we over een Via Verde (oude spoorlijn) en stijgen we langzaam. Daarna is het serieus klimmen naar 1050 meter. En zoals altijd wordt het klimmen weer beloond met een heerlijke afdaling. 

En zo blijft het de dagen daarop ook. Klimmen - dalen - klimmen - dalen, zwaarder dan de grensovergang in de Pyreneeën. Maar het gaat prima, we hebben een super conditie! Dit deel van Spanje is prachtig. Ruige bergen met veel rotsen, pijnboom-bossen, druiven, olijven, amandelen, mooie middeleeuwse dorpen en heel veel varkensboeren.

Op 2 oktober overnachten we in Espinelves, waar de camping dicht is en we een mooie plek in het bos vinden. De dag daarop in Manresa. Op 4 oktober besluiten we na 65 kilometer om door te fietsen naar de eerstvolgende camping in Montblanc. Dat is ver, 98 kilometer, eigenlijk te ver met al het klimwerk in de zon (30 graden). We zijn blij als we de camping zien en dan, als we nog 100 meter moeten gaan, breekt de ketting van Wim zijn fiets. Dat worden dus 2 nachten op de camping in Montblanc. Geen straf hoor. Montblanc is een leuk en compact middeleeuws stadje, dat onder de Catalanen vooral ook bekend is vanwege de legende van Joris (Sant Jordi) en de draak:

Volgens de legende speelt het verhaal zich af in de stad Montblanc waar een draak die in het meer leefde de inwoners terroriseerde. Om de draak te vriend te houden gaven de inwoners hem elke dag 2 schapen. Toen de schapen op waren besloten ze om hun eigen kinderen aan de draak te geven. Dit ging door middel van een loting. Op een dag was de dochter van de koning uitgeloot om als drakenvoedsel te dienen en ze werd naar het meer gestuurd. En toen kwam de grote held, Joris. Hij redde de prinses op het nippertje van de dood door de draak te doden met zijn lans. Het meer werd rood van al het drakenbloed wat snel daarna veranderde in een rode roos. Joris plukt de roos en geeft die aan de prinses.

Ik weet niet of dit klopt hoor. Ik heb namelijk ook ergens gelezen dat Joris de draak gedood heeft in de stad Silena in Libië.

Natuurlijk lukt het Wim om de ketting te repareren. Hij ziet ook dat hij een gebroken spaak heeft en die kan hij niet zelf vervangen. De eerstvolgende fietsenmaker is in Teruel, 340 kilometer verderop. Met één kapotte spaak kan je nog fietsen. Dat hebben we vorig jaar in Laos en Cambodja ook gedaan.

We gaan 6 oktober dus gewoon weer verder. We rijden naar Margalef. Onderweg bezoeken we het indrukwekkende klooster van Poblet, dat sinds 1991 op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Dan naar Bot (7 oktober) en Valderrobres (8 oktober). Omhoog - omlaag - omhoog - omlaag. Op 9 oktober hebben we een serieuze klim, 9% naar 1259 meter. Later die dag, bij het afdalen, knapt spaak 2 en ziet Wim dat er in het achterwiel van zijn fiets nog een aantal spaken op knappen staat. Nu is het lastig fietsen, de slag in het wiel wordt steeds groter. We rijden voorzichtig door naar Mirambel. Daar ontmoeten we toevallig een fietser met een busje, Xabi. Hij wilt ons de volgende dag wel naar Teruel brengen (110 kilometer verderop). Mirambel is een klein, toeristisch, middeleeuws dorp. We komen de postbode tegen en mogen onze tent opzetten bij zijn huis, midden in het dorp. Wat een geluk hebben we weer.

Vandaag is het 10 oktober. De postbode heeft ons vanmorgen uitgezwaaid en Xabi heeft ons naar Teruel gebracht. De weg van Mirambel naar Teruel is prachtig. Zou een super fietstocht zijn geweest, met een aantal puertos (cols) van 1500 tot 1700 meter. We zitten nu in een hele gezellige hostal, midden in het centrum. En wederom is het geluk met ons. Het blijkt zaterdag (overmorgen) een feestdag te zijn in Spanje. Veel winkels maken er een lang weekend van en zijn morgen gesloten. Zo ook onze fietsenmaker. Hij had het vandaag druk, maar heeft tijd gemaakt om Wim zijn fiets te repareren. En wij hebben vanmiddag de tijd gehad om Teruel te bekijken. Opnieuw een leuke (kleine) stad.

En dan nog even over het weer: Ook dat is goed. s’Ochtends is het fris, zeker als we wat hoger zitten. Om een uur of 10 kunnen de truien uit en is het zo’n 25 - 30 graden. s’Avonds koelt het weer snel af en gaan de truien, sokken en soms ook thermohemden en -broeken weer aan.