Niet normaal wat er in 4 dagen allemaal kan gebeuren (12 t/m 15 mei)
Wij zeggen altijd dat we op 4 dingen goed moeten letten:
- Is het veilig;
- hebben we voldoende water bij ons;
- hebben we voldoende eten bij ons;
- en rond een uur of 4 moeten we uit gaan kijken naar een slaapplaats.
En verder moeten we niets en hoeven we alleen maar te genieten van wat we onderweg allemaal tegenkomen en beleven. En genoten hebben we de afgelopen 4 dagen!
We zijn op weg naar Tabriz, een stad in het noorden van Iran. Van daaruit kunnen we naar Armenië. Maar er zijn meerdere mogelijkheden om naar Tabriz te gaan.
In Rudbar (de plaats waar we ons laatste reisverhaal met jullie hebben gedeeld) hadden we het plan gemaakt om via Fumal naar Masuleh te fietsen. We hebben gelezen dat Masuleh een mooi bergdorp is. De route Rudbar - Fumal is vlak. Tijd genoeg dus om onderweg nog een 'openluchtmuseum' te bezoeken. Zoiets als in Arnhem, maar dan met Iraanse huizen. Was leuk om te zien. En toen begon het te regenen en niet zomaar een beetje. Dus de regenkleding aan. Mooi hoe mensen dan reageren. Er stopte een auto, zodat wij in de auto konden schuilen. En vanuit een theehuis, die er hier heel veel zijn, werd er naar ons geroepen. Daar even geschuild en thee gedronken. Voor de waterpijp hebben we bedankt.
De mannen uit het theehuis spraken geen Engels. Dus werd er een zus van één van de mannen gebeld en via haar vroegen ze wat ze verder voor ons konden doen. Steeds opnieuw worden hier we aangenaam verrast door de mensen hier, zo vriendelijk en behulpzaam.
Het was nog een uur fietsen naar Fumal en we wisten dat daar hotels zijn. Zodra het droog was, zijn wij weer op de fiets gestapt. Na 5 minuten begon het weer te plenzen. Het eerste hotel dat we tegenkwamen werd onze slaapplek die nacht. Iets boven het budget, maar wel lekker.
De dag daarna (13 mei) was een pittige fietsdag, naar het bergdorp Masuleh. Ruim 2000 meter klimmen. Het was perfect fietsweer, droog en bewolkt, dus niet te heet. Een mooie route ook, met een stuk minder verkeer dan de afgelopen dagen. Het lijkt op Indonesië, groen, veel bomen en rijstvelden. De eerste 25 kilometer was een geleidelijke klim, genieten dus. De laatste 10 kilometer was afzien. Er zaten stukken bij die zelfs lopend met de fiets niet leuk waren. Maar gelukkig heb ik Wim ;-)
Masuleh is echt een mooi dorp. De huizen zijn tegen de bergwand gebouwd, bijna verticaal. Het dak van het ene huis, is het terras van het huis daarboven.
In Masuleh vertelde ze ons dat de weg door de bergen die wij wilden fietsen niet te doen is en niet veilig is. Dus ...... dezelfde weg weer terug. Geen straf hoor, ging vanzelf, fietsen was niet nodig. Ongelooflijk wat wij geklommen hebben.
Het was ondertussen een uur of 4 en het dreigde weer te gaan regenen, dus op zoek naar een slaapplek. We hadden met de heenweg al gezien dat er langs de weg hutjes staan, waar mensen thee kunnen drinken. Een houten vlonder, een golfplaten dak en 'ommuurd' met een doek. We hebben voor 3 dollar zo'n hutje gehuurd voor de nacht. Prachtig gelegen aan een rivier. We hadden voldoende eten en drinken, dus helemaal goed.
Op 14 mei verder afgedaald en doorgereden naar de Kaspische zee. Tijdens onze 'strandwandeling' kwam er net een bootje terug van zee. We kregen 3 vissen die we zelf hebben gefileerd. Dat hadden we nog nooit gedaan, dus dat ging prima :-) en het smaakte helemaal goed. We hadden wederom een geweldige slaapplek. In een soort prieeltje, aan de zee, onder de klamboe. Heerlijk geslapen.
Omdat we vanuit zeeniveau weer op hoogte moesten komen (2000 meter), wilden we vandaag proberen een lift te regelen. Nou en dat is gelukt zeg! Na 10 kilometer fietsen zagen we een bus staan. Op onze vraag waar zij heen gingen, was het antwoord: "Ardabil"; een stad 170 kilometer verderop en precies op onze route. Perfect! Ja hoor, we mochten mee, maar dan moesten we even een kilometer verder fietsen. Daar stonden nog 11 bussen. Het bleek om een groep artistieke mensen te gaan met dansers, muzikanten en ambachtslieden (houtsnijwerk, zijde schilderen, wandtapijten, koperen theepotten, sieraden). Zij maken een rondreis door Iran en op diverse plaatsen geven zij een optreden en verkopen zij hun spullen.
Slechts in 2 bussen zaten mensen. De andere bussen waren leeg, die werden gebruikt om de kunstwerken in uit te stallen. Plaats genoeg voor ons en de fietsen. Eenmaal in Ardabil aangekomen, vroegen ze ons of wij de optredens wilden zien. Natuurlijk wilden we dat. Of we dan ook zin hadden om eerst even mee te gaan lunchen. Ja hoor, graag. We kwamen terecht in een grote zaal met chique gedekte tafels en kregen daar een uitgebreide lunch geserveerd.
Het optreden was leuk. Maar het leukst om te zien was het publiek. Wij hadden gehoord dat je in Iran niet in het openbaar mag zingen. Er werd echter enthousiast meegezongen en in de handen geklapt. Na het optreden ook nog maar meegereden naar het hotel waar zij slapen.
En daar zitten we nu, in een mooie suite, met 2 slaapkamers, een kitchenette, een bankstel en een eettafel. Niet te bevatten wat er allemaal kan gebeuren in 4 dagen.
Morgen stappen we weer op de fiets. We zitten op hoogte, dus we hoeven niet af te zien en alleen maar te genieten.
لذت ببرید